Ciantia di Ciambonfs

Uni ann canche l vën d’ansciuda y la nëif inò se n va,
nëus ciambonfs a fé vel’ jita s’ons bele giut ncunfertà.
Ëura iel de ruvé adum,
grant fova l nchersciadum.
Schivé bries ne uel degun,
ajache nosc fin chël ie mé un.

Ciambonfs de Gherdëina lonc y lerch se n jons a pe,
ulache l troi nes mëina, de reviers messons ruvé.

Nce sce datrai iela drët longia y dé ëuta foss’ saurì,
jons inant, i cumpanies dlongia, l var medemo dut l di,
chi che tla vita inant for va, mei per streda ie restà,
ie dessegur n bon ciambonf y pra nëus al si rejon.

Ce legrëzes, ce marueies che n se god se n jan a pe,
nëus dla Lia de ch’i troies dla natura messons cialé.
A n auter iede vëniel dit,
na bedaia per merit,
ma dan che de viers de cësa jon,
nosta melodia s’cianton.